අන්දරේ ගේ කවි

අන්දරේ ගේ  කවි...........

ජල දිය බොර උනත් දිය වැදි හට වාසී

යල මහ වැඩි වුනොත් ගොවියන් හට වාසී

නිල තල වැඩි වුනොත් මහතුන් හට වාසී

කුල මල නැති වෙන්ට අවු සදයෙකි කාසී

පල ඇතිනම් වවුලොත් එල්ලෙති පේනු

රුව ඇත්නම් අපටත් බස් දෙති ගැණු

දැසින් දැක කදුලු පිස දමමින් මුණු

ඉතින් මොටද මේ වයසට නැති ගෑණු

වතට ලවනතට නුඹ බලන බැලුමට

වරලසට බෙල්ලට නළලට නාසිකවට

ගමනට බසට නුඹ හට ලොබ කල මෙමට

මොනවට කියමි නිදි නැත රැය තුන් යමට

පායන්නේ තරිදු ලොව එළිය කරණ මෙනී

රෑ වෙන්නේ ළඳේ නුඹ වෙත ගත් ලො බිනී

නොසොයන්නේ මෙමා පුරුවෙ කල පවිනී

ගෑනුන්නේ අරුම දැනුණේ මට නුඹෙනී

මහමී කුඩාමී වනයේ බොහොම ඇති

කොයි කොයි මලෙන් මුත් බඹරුන් රොන් ගනිතී

කොතන උනත් හරිනෙද මැණික රුව ඇතී

රුව ඇත්නම් අඩු කුළයද කමක් නැත

පතුල බැසා අල උදුරන කලට ලියේ

මකුල සේම වත ඉහලට යාය ලියේ

මුකුළු සිනා අප දැක කොඩු කාරියේ

කැකුළු තන තෙමෙයි නොබසින් ගැඹුරු දියේ